Kinderen van acht gaan hun negende levensjaar in en maken een grote omslag door.
Van onbewust ervarend worden zij ineens een kind dat vanaf een afstandje gaat kijken wat er gebeurt. Wat voel ik nu? Wat maak ik mee? Hoe doen anderen het? Wat vind ik?
Ineens worden hun zintuigelijke ervaringen als het ware losgekoppeld van de fysieke ervaring, ze worden niet meer als vanzelfsprekend ervaren maar er wordt door het kind op gereflecteerd. Wat een belangrijke ervaring. Het is een inwijding voor het kind: ik kijk zelf naar de wereld zegt het hiermee. En Ik ben Ik. Het levert ook spanning op en verwarring. De kinderen kunnen zelfs een licht melancholische kijk ontwikkelen in deze levensfase. Met ongelijkmatige sprongen worden ze zich bewust dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor uitkomsten, voor voortgang, voor resultaten. Ze haken daarom soms af in deze fase. Het is tijd om hun wil te leren richten en dan komt dit.... Wat een ervaring!
Tom is een jongen van acht.
Tot nu toe was hij Tom, de kleine jongen die lekker speelde, helemaal opging in wat hij deed, ideetjes in zijn hoofd had en die meteen wilde opvolgen, zijn impulsen onvoldoende beheerste. Maar ineens lijkt er iets te veranderen.
Zijn moeder spreekt me aan. Sinds hij bij mij de cursus Ik ben Oke! doet, lijkt hij wel onzeglijker. Steeds vaker geeft hij aan zijn eigen weg te willen volgen, zelf te willen bepalen wat hij wil doen.
Nee mama, dat doe ik niet. Mama, dat doe ik liever zo!
Ze is niet erg te spreken eerlijk gezegd. Ze laat hem de cursus juist volgen om thuis wat meer harmonie te kunnen ervaren samen. En nu, nu gaat hij er recht tegenin en heeft ze zelfs af en toe ruzie met haar man! Ze moet echt schipperen en bemiddelen soms.
Ik snap het wel. Moeders willen ook graag harmonie in huis. Maar Tom zit in een belangrijke omwenteling. Hij begint zijn eigen wil te ontdekken maar kan die nog onvoldoende richten. Toch wil hij experimenteren, van experimenteren leer je veel immers. En dat doet hij het liefst binnen de veilige muren van het ouderlijk huis. Hij weet immers dat zijn ouders van hem houden en hem niet zullen laten vallen, ook niet als hij echt rare dingen zegt of doet.
In de Ik ben Oke! cursus wordt de Ik sterkte van kinderen vergroot. Ze leren handig te reflecteren op gebeurtenissen of handige oplossingen bedenken als er iets onverwachts of vervelends gebeurt. Daar waar ze zich niet eerder erg bewust waren van ongemak leren ze nadenken: wat gebeurde er nu eigenlijk? Had ik het anders kunnen doen? Mag ik het zo doen? En dat levert juist ongemak op in
bepaalde situaties. Rumineren (herkauwen) heet het volgens Kohnstamm (Kinderen als beroep, uitgever Bohn Stafleu) als kinderen terug gaan kijken naar situaties: ze kunnen er hele gedachtengangen op na houden als er lastige dingen zijn gebeurd. Soms herhalen ze eindeloos die gedachtengang: ze liggen er dan wakker van. Piekeren doe je makkelijk in je eentje. Leren reflecteren doe je samen met de volwassenen om je heen.
Soms betrap ik ouders er op dat ze stiekem verwachten dat hun kind net zo kan reageren en reflecteren als zij zelf, de verwachtingen zijn dan hoog gespannen. Ze zien hun kind dan als hun gelijke, niet als kind dat nog van alles moet leren. Tot acht jaar bootsen kinderen hun omgeving vooral na. Ze lijken dan erg slim, maar zijn niet op alle vlakken slim. Ze moeten dan toch echt compenseren en doen dit door middel van hun gedrag.
Tegenwoordig geef ik de titel van het boek* van Kohnstamm door aan de ouders, in de hoop dat ook steeds meer ouders zich zullen interesseren in de diverse ontwikkelingsfasen die kinderen kunnen doormaken. Het is immers de tijd dat ze het niet meer mogen overlaten aan professionals. Opvoeden wordt meer en meer een combinatie van liefde en kennis! Coach zijn en liefderijk opvangen, dat wil zeggen: begrenzen, omhullen en uitdagen gaat makkelijker als ouders weten wat ze mogen verwachten van hun kind. Het boek van Rita Kohnstamm is dan een mooie coach voor ze.
* Kinderen als beroep, Rita Kohnstamm, http://www.kohnstamm.info/ritakohnstamm/index.html
Van onbewust ervarend worden zij ineens een kind dat vanaf een afstandje gaat kijken wat er gebeurt. Wat voel ik nu? Wat maak ik mee? Hoe doen anderen het? Wat vind ik?
Ineens worden hun zintuigelijke ervaringen als het ware losgekoppeld van de fysieke ervaring, ze worden niet meer als vanzelfsprekend ervaren maar er wordt door het kind op gereflecteerd. Wat een belangrijke ervaring. Het is een inwijding voor het kind: ik kijk zelf naar de wereld zegt het hiermee. En Ik ben Ik. Het levert ook spanning op en verwarring. De kinderen kunnen zelfs een licht melancholische kijk ontwikkelen in deze levensfase. Met ongelijkmatige sprongen worden ze zich bewust dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor uitkomsten, voor voortgang, voor resultaten. Ze haken daarom soms af in deze fase. Het is tijd om hun wil te leren richten en dan komt dit.... Wat een ervaring!
Tom is een jongen van acht.
Tot nu toe was hij Tom, de kleine jongen die lekker speelde, helemaal opging in wat hij deed, ideetjes in zijn hoofd had en die meteen wilde opvolgen, zijn impulsen onvoldoende beheerste. Maar ineens lijkt er iets te veranderen.
Zijn moeder spreekt me aan. Sinds hij bij mij de cursus Ik ben Oke! doet, lijkt hij wel onzeglijker. Steeds vaker geeft hij aan zijn eigen weg te willen volgen, zelf te willen bepalen wat hij wil doen.
Nee mama, dat doe ik niet. Mama, dat doe ik liever zo!
Ze is niet erg te spreken eerlijk gezegd. Ze laat hem de cursus juist volgen om thuis wat meer harmonie te kunnen ervaren samen. En nu, nu gaat hij er recht tegenin en heeft ze zelfs af en toe ruzie met haar man! Ze moet echt schipperen en bemiddelen soms.
Ik snap het wel. Moeders willen ook graag harmonie in huis. Maar Tom zit in een belangrijke omwenteling. Hij begint zijn eigen wil te ontdekken maar kan die nog onvoldoende richten. Toch wil hij experimenteren, van experimenteren leer je veel immers. En dat doet hij het liefst binnen de veilige muren van het ouderlijk huis. Hij weet immers dat zijn ouders van hem houden en hem niet zullen laten vallen, ook niet als hij echt rare dingen zegt of doet.
In de Ik ben Oke! cursus wordt de Ik sterkte van kinderen vergroot. Ze leren handig te reflecteren op gebeurtenissen of handige oplossingen bedenken als er iets onverwachts of vervelends gebeurt. Daar waar ze zich niet eerder erg bewust waren van ongemak leren ze nadenken: wat gebeurde er nu eigenlijk? Had ik het anders kunnen doen? Mag ik het zo doen? En dat levert juist ongemak op in
bepaalde situaties. Rumineren (herkauwen) heet het volgens Kohnstamm (Kinderen als beroep, uitgever Bohn Stafleu) als kinderen terug gaan kijken naar situaties: ze kunnen er hele gedachtengangen op na houden als er lastige dingen zijn gebeurd. Soms herhalen ze eindeloos die gedachtengang: ze liggen er dan wakker van. Piekeren doe je makkelijk in je eentje. Leren reflecteren doe je samen met de volwassenen om je heen.
Soms betrap ik ouders er op dat ze stiekem verwachten dat hun kind net zo kan reageren en reflecteren als zij zelf, de verwachtingen zijn dan hoog gespannen. Ze zien hun kind dan als hun gelijke, niet als kind dat nog van alles moet leren. Tot acht jaar bootsen kinderen hun omgeving vooral na. Ze lijken dan erg slim, maar zijn niet op alle vlakken slim. Ze moeten dan toch echt compenseren en doen dit door middel van hun gedrag.
Tegenwoordig geef ik de titel van het boek* van Kohnstamm door aan de ouders, in de hoop dat ook steeds meer ouders zich zullen interesseren in de diverse ontwikkelingsfasen die kinderen kunnen doormaken. Het is immers de tijd dat ze het niet meer mogen overlaten aan professionals. Opvoeden wordt meer en meer een combinatie van liefde en kennis! Coach zijn en liefderijk opvangen, dat wil zeggen: begrenzen, omhullen en uitdagen gaat makkelijker als ouders weten wat ze mogen verwachten van hun kind. Het boek van Rita Kohnstamm is dan een mooie coach voor ze.
* Kinderen als beroep, Rita Kohnstamm, http://www.kohnstamm.info/ritakohnstamm/index.html
Reacties
Een reactie posten