Deze week vertelde mijn schoondochter (juf van een groep zeven) dat ze een ouderwets schoolbord heeft gekaapt. Het stond te verstoffen ergens in de school waar ze werkt. Ze mist het. Ze tekent graag met krijt op het bord en legt liever uit op het schoolbord omdat ze dan minder beperkingen ervaart. Bovendien ergert ze zich aan het geflikker en gezoem en niet minder belangrijk: aan het feit dat de lijnen die ze al schrijvend maakt pas na een fractie van een seconde zichtbaar zijn op het digitale bord.
Ik moest aan haar denken toen ik de reacties in de pers vernam over de 'Mauries de Hond' scholen, zoals Mischa Wertheim ze in Vrij Nederland noemde en wiens satirische bijdrage het leukst was overigens. De naam Mauries de Hondschool was in zijn bijdrage democratisch gekozen door de kinderen.
Net als Aleid Truijens in haar column van 24 juni in de Volkskrant vind ik de uitspraak van de Duitse psychiater Manfred Spitzer dat het geven van een I-pad aan kleuters kindermishandeling is iets te ver gaan.
Echter: dat jonge kinderen zichzelf kunnen aansturen op school en louter door virtuele ondersteuning het leven leren leven en leren leren is een mythe. Er zal naast leren omgaan met de nieuwe en alsmaar vernieuwende media ook echte lesstof moeten worden aangeboden om van het kind een evenwichtige volwassene te maken.
Mijn idee over het digitale leren is dat meisjes het waarschijnlijk wel redden met dat nieuwe leren op een Steve Jobsschool, maar dat jongens vooral zullen worden uitgenodigd om alleen nog maar achter de I-pad te zitten. De I-pad zal de drang om te spelen, te stoeien, hutten te bouwen, het gras te willen ruiken als ze voetballen verdringen. Meisjes komen vroeger in actie, ze zijn praktisch en handelend, passen hun gedrag makkelijker aan en zijn beter in zelfsturing. Jongens kiezen langer voor leuk, snel, makkelijk, cool, chillen, etcetera. Ja, wat dat betreft hebben meisjes een eeuwenoude voorspong op jongens. Ze hebben het vermogen om sneller een evenwicht te ontwikkelen in voelen, denken en handelen. Bovendien zal het werken op een I-pad kinderen niet stimuleren om hun reactie op impulsen uit te stellen.
Daarbij vind ik ook dat we almaar experimenteren met onze kinderen. Er is geen lange termijnvisie, een visie over opvoeding en onderwijs die maatschappelijk breed wordt gedragen is er niet. Welke richting willen we op met onze kinderen? Hoe willen we dat de toekomst er uitziet?
Het is een ethische discussie waard. De ethiek mag wat mij betreft worden afgestoft voor wat betreft de ontwikkelingen binnen het onderwijs. Overigens geldt dit ook voor de zorg, de ontwikkelingen binnen de grote bedrijven etcetera.
Ik spreek mijn zorg over de nieuwste ontwikkelingen die onze kinderen treffen dus graag uit in deze blogbijdrage.
Voor de makkelijke lezers die zich na bovenstaande nog kunnen concentreren heb ik hieronder nog een klein betoog geschreven over hoe we reacties op impulsen leren uitstellen. Ook niet onbelangrijk denk ik! Tevens de (betaalde linken) naar enige interessante artikelen over het onderwerp.
Veel moed en wijsheid!
Over evenwicht gesproken.
Zalig zijn onze ouders.
Zij bezorgden ons na een liefdevolle vrijpartij immers een lichaam met een brein dat we gebruiken om omstandigheden te creëren waardoor we hier op het Westelijke halfrond inmiddels het beste uit onszelf kunnen halen. Het lichaam kan werk voor ons verrichten, het brein helpt ons om plannen te maken en ideeën te vormen. Samen zorgen ze voor het feit dat we de wereld kunnen beleven. De zintuigen spelen daarin een belangrijke rol. Zintuigelijke prikkels zorgen ervoor dat we beleven, dat we reageren op de beleving en dus elke dag leren. Ook zorgen ze voor sensaties en gevoelens. Ze geven zin aan ons bestaan.
Alles begint met het gebruiken van onze zintuigen.
Als baby reageren we met reflexen op zintuigelijke waarnemingen. En langzamerhand zorgen de waarnemingen ervoor dat we ons hoofd optillen, ons willen omdraaien om gericht iets te pakken en gaan staan na een periode van kruipen om vervolgens ergens naar toe te lopen en te kijken, te voelen, te ruiken en te proeven.
Reflexen worden in de loop van de jaren omgezet in steeds meer uitgestelde reacties. Het is een effect van de opvoeding die we bieden. Er ontstaat bij een kind een evenwicht. Hart, hoofd en handen komen in balans. Oftewel: denken, voelen en handelen komen in een soort evenwicht. Willen komt in dit rijtje ook voor: de wil is aanvankelijk een instinctieve wil. Dan leert een kind langzaam zijn eigen instinctieve willetje te richten en wordt het een goede wil, die samenwerking zoekt, doelgericht wordt en uiteindelijk ook voor het juiste concentratievermogen zorgt.
Zo is het eeuwenlang geweest en zo zal het nog eeuwen gaan. In deze tijd van transitie, waarin we als verwarde passagiers in een sneltrein door dagelijkse ervaringen reizen en met veel veranderingen te maken hebben, is een focus op het lichaam erg belangrijk. Het lichaam fungeert dan als het huis waarin we veilig kunnen wonen.
Het kunnen richten van de wil zal zorgen voor het juist richten van de aandacht. Het kunnen richten van onze wil en het ontwikkelen van een juist lichaamsbewustzijn zorgen er ook voor dat we onze stemming positief kunnen beïnvloeden. En dat we weloverwogen keuzes kunnen maken in ons leven. Onze psyche is er dus ook bij gebaat om reacties uit te kunnen stellen.
Ik ben erg benieuwd of de Steve Jobsscholen bovengeschetst proces positief zullen ondersteunen.
Enerzijds denk ik dat de kinderen die mentaal zijn ingesteld er veel aan kunnen hebben om te leren door middel van een I-pad.
Anderzijds denk ik dat de kinderen die mystiek zijn ingesteld er te kort komen. Natuurlijk denk ik hier ook aan de hoogsensitieve kinderen.
De eerste groep zapt nu eenmaal omdat ze snel denkt, bijna buitenaards snel. Misschien zijn het de wetenschappers van de toekomst. Ze zullen met hun hoofd in een virtuele wolk vertoeven, maar zich er waarschijnlijk erg prettig bij voelen.
De tweede groep houdt er echter van om naar verhalen te luisteren, te zwerven in de natuur, met dieren en mensen om te gaan en te leren door te beleven. Deze kinderen ervaren hun lichaam. Het zijn de kinderen die -soms diepgaand- op zoek zijn naar de ziel van het bestaan. Ik schaar mezelf onder deze groep, ben geen kind meer, maar kijk wel zo terug op mijn eigen jeugd.
Ik hoop dat ouders zelf het onderscheid kunnen maken. Dat ze zelf een standpunt in kunnen en durven nemen over hun kind. Is mijn kind een mentaal kind? Wetenschappelijk? Of is mijn kind een mystiek kind? Ervarend?
Nogmaals veel moed en wijsheid!
©Digibordtrainingen
Reacties
Een reactie posten