Doorgaan naar hoofdcontent

Intensief gamen



Massively Multiplayer Onlinegames, zo heten ze. 

World of warcraft. Habbo Hotel. Runescape. Spelletjes die je samen speelt via internet en erg aantrekkelijk zijn vanwege de ‘community’ erachter. Juist pubers willen graag deel uitmaken van een groep. Ik had eerder een gesprek met Bram die dagelijks online games speelt en ‘echt niet van plan is om te stoppen’. Ook vindt hij dat zijn ouders niet moeten zeuren. Zo erg is het allemaal niet hoor! Alle jongens uit zijn klas doen het namelijk. Ze spelen tegen elkaar in een virtuele oorlog en de onderlinge competitie is erg belangrijk.

Bram hangt in de stoel tegenover mij en doet geen enkele moeite om de indruk te wekken ook maar iets interessant te vinden. Er doen zich dagelijks ernstige conflicten voor als zijn ouders hem manen om te stoppen met gamen. Maar ik ken hem ook als een zachtaardige, zelfs gevoelige jongen. Bram heeft bovendien constant nieuwe uitdagingen nodig. Hij is innerlijk erg onrustig en dat is echt geen prettig gevoel, dat weet ik.

Met gamen, zeker als je een game speelt waarin winnen en overwinnen een rol spelen, activeer je mijns inziens vooral het deel van het brein dat reflexen reguleert. Het ligt in het centrum van het hoofd, en is een gebiedje dat we ook vinden in het dierlijke brein. Het is verantwoordelijk voor het vecht,- en vluchtsysteem. Komt er plotseling een vrachtwagen voorbij geraasd, dan kun je snel reageren; vanuit een reflex red je zo je vege lijf. Ons brein lijkt ook te reageren op wat we bij herhaling aanbieden. Ik las laatst dat, na intensief gamen, het vermogen om een vriendelijk gezicht te herkennen pas na een  kwartier weer op gang komt.

De uitdaging van Bram’s ouders is om een balans te vinden. Verbieden heeft weinig zin. Maar: gameverslaving is niet ondenkbaar! Zijn woedeaanvallen en afwijzende houding zijn een reden dat er iets moet gebeuren. Jezelf begrenzen, taakgericht zijn en kunnen doorzetten, zijn zaken die je als kind moet leren van je omgeving. Bram’s ouders spreken met elkaar af dat ze conflicten de komende tijd niet uit de weg zullen gaan, consequent zullen reageren en samen een alternatief zullen zoeken. Bram’s vader grijnst bij het afscheid: ‘Ik zal de sjoelbak weer eens tevoorschijn halen!’


Veel moed en wijsheid!
Sylvia van Zoeren

verschenen in de Schager Courant van 4 januari 2011

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Mijn kind ziet kleurtjes

Deze keer een vraag over het waarnemen van kleuren door een klein meisje. Wil je ook een vraag beantwoord krijgen?  Stel hem via:  info@de-praktijk.org De vraag deze keer is: Mijn dochter van 8 ziet als ze gaat slapen, als ze ontspannen is met ogen dicht, groene kleurtjes, ze bewegen als een lavalamp en van buiten/boven/onder naar binnen, eerst langzaam dan steeds sneller, ze komt hierdoor heel moeilijk in slaap, ze vindt het niet eng, alleen maar vervelend. Ik ben naar de huisarts geweest maar die wist het niet, hij zou met een oogarts overleggen en mij terugbellen, maar heeft dat tot dusver niet gedaan. Dus ik denk dat het een “probleem” is van andere orde, misschien dat u wat antwoorden voor me heeft. Je dochter is nog 'open' bij haar derde oog. Waarschijnlijk ziet ze met haar niet fysieke oog, haar eigen kleurtjes, de kleur van het hartchakra. Kleine kinderen kunnen met het derde oog dingen zien die wij als volwassene niet meer kunnen waarnemen. Rond het ze...
Een reactie posten
Meer lezen

Naar groep 3

De ouders van een meisje van zes kwamen naar me toe. Hun dochter is een kind met een sterk check-en-stop systeem, dat wil zeggen dat ze zich makkelijk onveilig voelt, vooral bij veranderingen en nieuwe situaties. Daarnaast kwamen we tot de voorzichtige conclusie dat Rosanne, zoals ik haar zal noemen, een sensitieve belever en denker is, ze ziet en hoort alles, en verwerkt de informatie vervolgens diepgaand. Ook zoekt ze steeds steun in haar omgeving, ze heeft nog onvoldoende lichaamssteun om zichzelf staande te houden. Ze kan haar plek nog onvoldoende innemen. Dit merkten we omdat ze bijna altijd tegen haar ouders aan zit, en deze steun mist ze natuurlijk zodra ze op school is.  Dit alles maakte dat de ouders zich zorgen maakten over de overgang van Rosanne van groep 2 naar groep 3.  Rosanne is een prikkelmijder, maar ze heeft wel veel zinvolle prikkels nodig om zich veilig te voelen. En juist voor deze groep kinderen is een overgang van de en...
Een reactie posten
Meer lezen

Waarom diagnoses nog zo belangrijk zijn

Ons bereikte de vraag: school vraagt om een diagnose voor mijn kind. Kan hoogsensitviteit worden gediagnotiseerd? Hoogsensitiviteit is weliswaar vastgesteld in een wetenschappelijk onderzoek onder andere door Elaine Aron (haar eerste boek is gewijd aan de onderzoeksresultaten ervan) en door de universiteit Leuven, maar een diagnose kan desondanks nog steeds niet worden gesteld.  De resultaten van een onderzoek van de Vrije Universiteit Brussel wijzen op een sterk ontwikkeld pauze en check systeem in de hersenen, deze groep kinderen is zich eerder bewust van gevaar.  Daarnaast is de sensitieve wijze van verwerken in de hersenen aangetoond. Daar komen de volle hoofden vandaan. Maar verder kunnen we het nog steeds zien als een karaktereigenschap die we bij steeds meer nieuw geboren kinderen aantreffen is onze ervaring. In combinatie met een aangeboren temperament zal het kind of prikkelmijdend of mogelijk prikkelzoekend zijn (introvert/extravert). ...
1 reactie
Meer lezen