Zoals Laura Batstra in haar boek over ADHD aangeeft bestaat ADHD niet. De titel intrigeert en geeft direct de richting aan die ze wil tonen: Hoe behandel je ADHD? Door de diagnose niet te stellen.
Volgens mij bestaat ADHD inderdaad niet in de meeste gevallen. Wel zijn er momenteel veel drukke kinderen die te makkelijk reageren op innerlijke en uiterlijke impulsen. En er zijn volwassen mensen met allerlei belangen, niet alleen farmaceuten en artsen, ook ouders en leerkrachten die zich voor problemen geplaatst zien.
De discussie op internet en via de Volkskrant (VK columniste Malou van Hintum komt eerdaags zelf met een boek over zin en onzin van diagnoses...) is interessant genoeg.
Okay! Wat zal ik er aan toevoegen?
Mijn eigen ervaring en mening toch maar.
De vele breinonderzoeken die worden gedaan leveren voor mij onverwacht toch ook iets goeds op.
Want inmiddels is bekend dat we van pubers bijvoorbeeld niet veel moeten verwachten op het gebied van plannen en zelfsturing, hun brein past zich immers aan en bouwt zich op.
Hoe kan het dat we van jonge kinderen (want de meeste diagnoses ADHD worden al vroeg vastgesteld en vaak bij jongens) dat wel verwachten?
Deze week kwam een meiske van acht naar me toe. Ze kan zich slecht concentreren in de klas. Ook is ze assertief. Ze stapt makkelijk op dingen af. Telkens als ze niet snapt hoe ze iets moet oplossen wordt ze druk. Dan stapt ze op anderen af, vermijdt het probleem door haar aandacht op anderen te richten en zit ze te wiebelen. Ze is dominant aanwezig op die momenten.
Haar moeder praatte en praatte tijdens om gesprek. Het meiske zakte steeds meer onderuit. De moeder is ongerust, ze probeert een oplossing te vinden. De juffen gaven aan dat er misschien ADHD in het spel is? Ik snap haar woordenvloed wel.
Ik stelde een vraag aan dit jonge kind. Kun je dit probleem zelf oplossen?
Ze schudde opgelucht haar hoofd. Nou; ik snap het denk ik wel hoor, zei ik. Hoe oud ben je eigenlijk? Ze antwoordde: Acht! Ik zei: Hoe oud denk je dat ik ben? Ze keek en gaf geen antwoord. Ik vulde in: vierenvijftig jaar. Hoe veel langer ben ik al op de aarde dan jij?
Ze telde op haar vingers. Kwam er niet uit. Nee, zei ik, dat is ook een moeilijke som toch? Als je acht bent kun je dat eigenlijk nog niet zo makkelijk weten volgens mij! Je leert elke dag, net als ik, en ik heb zesenveertig jaar langer de tijd gehad dan jij om alles te kunnen wat ik vandaag aan jou laat zien. Als je acht bent hoef je nog niet alles te weten wat de grote mensen weten. Je kijkt, leert en oefent heel veel om later - als je vierentwintig bent- te weten hoe allerlei dingen moeten.
Veel volwassenen denken dat de kinderen al vroeg van alles kunnen. Dat komt omdat ze ons imiteren, in ieder geval qua gedrag en verbaal. Maar of ze dan alles werkelijk begrijpen is maar de vraag! Er is veel faalangst onder jonge kinderen. Veel kinderen lopen op hun tenen. Dit wordt mijns inziens volkomen onderschat. In plaats van daarop te anticiperen, komen we met een protocol dat gebaseerd op is op een classificatiesysteem uit de VS dat altijd start met medicatie. En dat terwijl ouders vinden dat hun kind uniek is. Dit systeem negeert de vrije keuze van zowel ouders als kinderen. Psychiatrie is het enige veld waarin we mensen tegen hun zin, zonder juridische onderbouwing zich kunnen laten aanpassen aan ... Ja, aan wat eigenlijk? Natuurlijk zijn daar de echte problemen. Die horen thuis binnen de psychiatrie. Maar de meeste kinderen die nu een diagnose meekrijgen horen echt niet thuis in de GGZ. Is er alsjeblieft een onderzoeker of journalist die op zoek gaat naar kengetallen voor wat betreft de enorme groei van jeugdpyschiatrische instellingen het afgelopen decennium ? De psychiatrie heeft zich het onderwijs binnen gewurmd. Het beruchte psychiatrisch classifiactiesysteem heeft er daar vervolgens alleen maar voor gezorgd dat ook juffen en ouders hun handen er niet meer voor omdraaien en in een mum van tijd een huis,-tuin- en keuken diagnose stellen bij een druk of lastig kind. Het is het onbewust oordelen van de betrokkene die denkt het te weten, dat onze kinderen de das om doet in dit geval.
Onze consulenten van stichting Wijze Moeders geven een cognitieve training aan sensitieve tot hoogsensitieve kinderen, kinderen dus die meestal erg prikkelgevoelig zijn. Ze leren een uitgestelde reactie in zichzelf op gang te brengen op prikkels, gebeurtenissen en wat ze zelf ervaren en voelen. De cursus is overigens geschikt voor alle kinderen. Soms zijn ze pas 5 als ze komen in mijn praktijk, maar juist dan zijn ze gevoelig voor wat ze krijgen aangereikt. Als dat op een positief vriendelijke manier gebeurt, is de kans op ontwikkeling van faalangst minder lijkt me. De kinderen vinden de cursus leuk. En dat is zoals het hoort: een kind tot tien mag het leven best leuk vinden. Maar op dit moment drukken we echte en pure vreugde bij kinderen behoorlijk de kop in met alle eisen en verwachtingen die aan het kind worden gesteld.
Ik hoop daarom dat Laura Batstra stand houdt!
Chapeau!
Sylvia van Zoeren
www.de-praktijk.org
www.powerpubers.nl
Volgens mij bestaat ADHD inderdaad niet in de meeste gevallen. Wel zijn er momenteel veel drukke kinderen die te makkelijk reageren op innerlijke en uiterlijke impulsen. En er zijn volwassen mensen met allerlei belangen, niet alleen farmaceuten en artsen, ook ouders en leerkrachten die zich voor problemen geplaatst zien.
De discussie op internet en via de Volkskrant (VK columniste Malou van Hintum komt eerdaags zelf met een boek over zin en onzin van diagnoses...) is interessant genoeg.
Okay! Wat zal ik er aan toevoegen?
Mijn eigen ervaring en mening toch maar.
De vele breinonderzoeken die worden gedaan leveren voor mij onverwacht toch ook iets goeds op.
Want inmiddels is bekend dat we van pubers bijvoorbeeld niet veel moeten verwachten op het gebied van plannen en zelfsturing, hun brein past zich immers aan en bouwt zich op.
Hoe kan het dat we van jonge kinderen (want de meeste diagnoses ADHD worden al vroeg vastgesteld en vaak bij jongens) dat wel verwachten?
Deze week kwam een meiske van acht naar me toe. Ze kan zich slecht concentreren in de klas. Ook is ze assertief. Ze stapt makkelijk op dingen af. Telkens als ze niet snapt hoe ze iets moet oplossen wordt ze druk. Dan stapt ze op anderen af, vermijdt het probleem door haar aandacht op anderen te richten en zit ze te wiebelen. Ze is dominant aanwezig op die momenten.
Haar moeder praatte en praatte tijdens om gesprek. Het meiske zakte steeds meer onderuit. De moeder is ongerust, ze probeert een oplossing te vinden. De juffen gaven aan dat er misschien ADHD in het spel is? Ik snap haar woordenvloed wel.
Ik stelde een vraag aan dit jonge kind. Kun je dit probleem zelf oplossen?
Ze schudde opgelucht haar hoofd. Nou; ik snap het denk ik wel hoor, zei ik. Hoe oud ben je eigenlijk? Ze antwoordde: Acht! Ik zei: Hoe oud denk je dat ik ben? Ze keek en gaf geen antwoord. Ik vulde in: vierenvijftig jaar. Hoe veel langer ben ik al op de aarde dan jij?
Ze telde op haar vingers. Kwam er niet uit. Nee, zei ik, dat is ook een moeilijke som toch? Als je acht bent kun je dat eigenlijk nog niet zo makkelijk weten volgens mij! Je leert elke dag, net als ik, en ik heb zesenveertig jaar langer de tijd gehad dan jij om alles te kunnen wat ik vandaag aan jou laat zien. Als je acht bent hoef je nog niet alles te weten wat de grote mensen weten. Je kijkt, leert en oefent heel veel om later - als je vierentwintig bent- te weten hoe allerlei dingen moeten.
Veel volwassenen denken dat de kinderen al vroeg van alles kunnen. Dat komt omdat ze ons imiteren, in ieder geval qua gedrag en verbaal. Maar of ze dan alles werkelijk begrijpen is maar de vraag! Er is veel faalangst onder jonge kinderen. Veel kinderen lopen op hun tenen. Dit wordt mijns inziens volkomen onderschat. In plaats van daarop te anticiperen, komen we met een protocol dat gebaseerd op is op een classificatiesysteem uit de VS dat altijd start met medicatie. En dat terwijl ouders vinden dat hun kind uniek is. Dit systeem negeert de vrije keuze van zowel ouders als kinderen. Psychiatrie is het enige veld waarin we mensen tegen hun zin, zonder juridische onderbouwing zich kunnen laten aanpassen aan ... Ja, aan wat eigenlijk? Natuurlijk zijn daar de echte problemen. Die horen thuis binnen de psychiatrie. Maar de meeste kinderen die nu een diagnose meekrijgen horen echt niet thuis in de GGZ. Is er alsjeblieft een onderzoeker of journalist die op zoek gaat naar kengetallen voor wat betreft de enorme groei van jeugdpyschiatrische instellingen het afgelopen decennium ? De psychiatrie heeft zich het onderwijs binnen gewurmd. Het beruchte psychiatrisch classifiactiesysteem heeft er daar vervolgens alleen maar voor gezorgd dat ook juffen en ouders hun handen er niet meer voor omdraaien en in een mum van tijd een huis,-tuin- en keuken diagnose stellen bij een druk of lastig kind. Het is het onbewust oordelen van de betrokkene die denkt het te weten, dat onze kinderen de das om doet in dit geval.
Onze consulenten van stichting Wijze Moeders geven een cognitieve training aan sensitieve tot hoogsensitieve kinderen, kinderen dus die meestal erg prikkelgevoelig zijn. Ze leren een uitgestelde reactie in zichzelf op gang te brengen op prikkels, gebeurtenissen en wat ze zelf ervaren en voelen. De cursus is overigens geschikt voor alle kinderen. Soms zijn ze pas 5 als ze komen in mijn praktijk, maar juist dan zijn ze gevoelig voor wat ze krijgen aangereikt. Als dat op een positief vriendelijke manier gebeurt, is de kans op ontwikkeling van faalangst minder lijkt me. De kinderen vinden de cursus leuk. En dat is zoals het hoort: een kind tot tien mag het leven best leuk vinden. Maar op dit moment drukken we echte en pure vreugde bij kinderen behoorlijk de kop in met alle eisen en verwachtingen die aan het kind worden gesteld.
Ik hoop daarom dat Laura Batstra stand houdt!
Chapeau!
Sylvia van Zoeren
www.de-praktijk.org
www.powerpubers.nl
Reacties
Een reactie posten