Op een speelde wijze mogen kinderen in een leuke oefening gaan ervaren dat ze iets uitstralen, en dat ze elkaar positief kunnen beïnvloeden in de klas. Onze Ik ben Oke! cursus (zie www.wijzeouders.nl ) voor kinderen vanaf zeven jaar helpt ze om meer hun IK te mogen ervaren, in plaats van aldoor helemaal verbonden te zijn met hun omgeving. De Zintuigenboom is uitgangspunt geweest voor deze leuke cursus.
Deze week kwamen een paar kinderen kennismaken met mij. Vlak voor de schoolvakantie willen de ouders toch wel graag aan de slag zodat ze het nieuwe schooljaar zonder tegenzin kunnen starten over 2 maanden. Als ik terug kijk naar de afgelopen paar jaar valt me iets op: het zijn vooral kinderen van zeven, of acht jaar, die in groep drie of vier zitten of die van tien en elf jaar die me hebben bezocht.
Al mijmerend tijdens een wandeling met meneer Jansen, onze pup die net een jaar is geworden, kwam ik tot een paar voorzichtige conclusies.
Overigens is meneer Jansen echt geland op aarde, want voor puppies geldt dat de eerste verjaardag een magisch moment is: ze worden ineens rustiger en hebben vertrouwen gekregen in hoe in onze wereld de dingen gaan. Zo zou het ook wel eens met de kleine kinderen kunnen gaan... Is het mogelijk dat we de kinderen van nu te zwaar belasten omdat ze dingen moeten kunnen begrijpen waar ze nog niet aan toe zijn? En is het mogelijk dat het zaadje faalangst daardoor al vroeg wordt gezaaid?
In de Wijze Ouder cursus voor ouders van sensitieve en daarom vaak prikkelgevoelige kinderen, hebben we het over het onbewust ervarende kind tot acht jaar. Juist zij kunnen vaker met hun aandacht verbonden zijn met hun spel, hun eigen droomwereld of met hun omgeving. Ze maken nog onvoldoende onderscheid tussen IK en de rest, hebben minder tijdsbesef, begrenzen zich minder en ervaren alles tegelijkertijd in het NU. Zij leven in de zogeheten 'nabootsingswereld'. Dit is een term die ik niet zelf heb verzonnen maar van Rudolph Steiner komt.
In deze periode imiteren de jonge kinderen onbewust hun omgeving. Alles wat zij aangereikt krijgen is voor hen de werkelijkheid. Het hoort bij het leven dat zij dus letterlijk nemen. Ze leren onbewust. Spelend (samen) leren zou eigenlijk het beste zijn. Reflecteren vanuit Ik besef komt pas op gang vanaf het zevende jaar. Veel hoogbegaafde kinderen tot zeven jaar imiteren mogelijk hun verbaalvaardige ouders en juffen, en lijken daardoor nog slimmer, maar blijken bij navraag niet echt te begrijpen wat de bedoeling is van een en ander, noch de nuanceringen in taal en gedrag niet te kunnen vatten. Grapjes worden letterlijk genomen en plagerijtjes worden ervaren als echt pesten bijvoorbeeld. Vaak denken ze nog magisch.
Alles wat deze kinderen in deze periode krijgen aangereikt moet gericht zijn op het vormen van een veilige omgeving waarin het kind mag worden wie het wil zijn in het eigen tempo en op de eigen wijze. Ook dit heb ik niet van mezelf: het was psychiater Anna Terruwe die dit zei en als uitgangspunt van haar bevestigingstheorie heeft genomen.
Willen, daar zijn ze goed in de kinderen van alle tijden, elk kind is leergierig. Iets kunnen is echter een ander verhaal!
Als we meer van hen verlangen dan ze kunnen, maken we het deze kinderen erg lastig. Het is voor mij langzamerhand duidelijk geworden dat deze kinderen het vervolgens steeds moeilijker krijgen om aan onze eisen te voldoen: ze kunnen perfectionisme ontwikkelen of tegendraads worden, druk of dromerig in gezelschap zijn of als ze iets nieuws leren etc.
Rond het negende jaar verandert er iets bij kinderen.
Door wat ze leerden tot nu toe worden ze zich meer bewust van zichzelf. Ze gaan zichzelf onderscheiden van de rest. Dat geeft bij sensitieve kinderen juist onveilige gevoelens. Want waar je je eerst opgenomen voelde in de groep, en je verbonden voelde, zoek je naar overeenkomsten en vindt je nu juist de verschillen! Je reflecteert anders en dieper, neemt anders waar, en schakelt misschien regelmatig tussen de onbewust en de bewust ervaren wereld, waardoor je makkelijk schrikt. En als er iets is waar alle kinderen en grote mensen behoefte aan hebben is het je veilig verbonden voelen. In deze periode ontstaan ook onveilige situaties in het gezin; want deze kinderen hebben inmiddels een eigen wil ontwikkeld en ervaren zich nu vaak beperkt omdat ze te weinig of juist te veel ruimte krijgen of omdat ouders deze subtiele verandering niet waarnemen bij hun kind.
Zo waren de afgelopen tijd meerdere kinderen van elf jaar hier om de cursus te volgen omdat ze regelmatig woedeuitbarstingen hebben. Eigenlijk voelen ze zich bang. Maar het uit zich bij hen in een uitstorting van lawaai, het echte gooi-, en smijtwerk en veelvuldige ruzies met zussen en broers en de ouders maken zich dan ook flink zorgen. Want stel nu dat mijn zoon of dochter onaangepast gedrag vertoont in de klas, gezelschap etc.? Of de boot mist op school? Bovendien is onze liefste wens misschien wel om een harmonieus gezin te hebben, en misschien zijn we zelfs teleurgesteld in ons kind.
Gelukkig: het is een voorbijgaande periode in beide gevallen: bij deze fasen hoort nu eenmaal een bepaalde ontwikkeling van de persoonlijkheid. Veel geduld en de erkenning van het eigen IK bij deze kinderen helpt in deze fase. Vriendelijk en geweldloos communiceren ook. En het maken van goede afspraken met het hele gezin helpt. Deze kinderen hebben het bovendien nodig dat ze meer mogelijkheden tot hun beschikking krijgen om hun stress de baas te zijn en daar is onze cursus behulpzaam bij. Wat je mee krijgt bij je geboorte is je karakter, je unieke eigenschappen als mens. De trucs hoe je met het leven om kunt gaan krijg je aangereikt van je ouders, opa's en oma's, juffen en meesters. Die trucs heb je niet paraat als kind. Wij helpen de kinderen met de cursus, die overigens niet alleen geschikt is voor sensitieve kinderen maar voor alle kinderen!
Dat brengt me op het volgende: er is een mooi boek geschreven door Rita Kohnstamm voor pedagogisch medewerkers ( 'Kinderen als beroep') waarin ze heel mooi en op aantrekkelijke wijze de ouders door de gebruikelijke ontwikkelingsfasen loodst. Een aanrader! Want ook al is het momenteel zo dat we de ontwikkelingsfasen beter los kunnen laten en juist naar het individuele kind moeten kijken naar wat het kan, wil en doet, mevrouw Kohnstamm geeft veel leuke voorbeelden die zeer herkenbaar zijn! Het kan helpen bij het positief bevestigen van het kind om meer te kunnen herkennen wat het gedrag van het kind eigenlijk laat weten!
Tot slot: wij mogen het anders doen dan onze ouders. We hebben geleerd van hen en het is daardoor mogelijk om ons kind meer mee te geven dan zij ons meegaven. Dat is een universele wet.
Veel ouders zijn zonder het zich bewust te zijn hun eigen innerlijk kind aan het genezen. Hoe? Door hun kind zo bewust mogelijk op te voeden! Als ze zich hiervan bewust zouden zijn zou het voor hen ook makkelijker worden lijkt het me!
Kijk hier voor informatie over mevrouw Terruwe:
http://www.ru.nl/snuf/voorzieningen/scriptieprijs_dr/biografie/
Overigens hebben wij ook een leuk boek uitgegeven in de Wijze Ouderserie: 'Ik hou van mij' van Henriette Maas. Over het werken met je eigen innerlijk kind!
http://www.mijnwebwinkel.nl/winkel/deliefde/a-21278133/wijze-ouders-en-leerkrachten/ik-hou-van-mij
Reacties
Een reactie posten