logo www.wijzeouders.nl
Het onderwerp is de afgelopen vijf jaar redelijk 'gewoon' geworden.
Inmiddels is er de afgelopen vijf jaar ook een enorme belangstelling op gang gekomen voor het hoogbegaafde kind.
Er zijn namelijk kinderen met een hoog IQ die zich in ons onderwijs zo moeten aanpassen dat ze er ongelukkig van worden.
Omdat we zelf steeds mondiger worden en meer en meer in staat zijn zelf te bepalen wat we onze kinderen kunnen bieden lopen we tegen een blokkade aan: het onderwijs is immers een groot en log apparaat waar veranderingen moeizaam verlopen. Het kan jaren duren voor er iets wezenlijk verandert, en een kindertijd is snel voorbij. Logisch dat ouders haast hebben. Er worden op dit moment nieuwe (democratische) scholen ontwikkeld. Dat is erg belangrijk. Ik juich dat enorm toe, het is tijd voor verandering en als de overheid te traag is dan moeten de ouders aan de slag.
Gisteravond stuitte ik op Facebook op de aankondiging die Humberto Tan deed in zijn Late Night Show dat binnenkort een programma over hoogbegaafde kinderen op de rol staat.
Ik prijs de makers van het programma. Het is leuk om je te verdiepen in hoogbegaafde kinderen: ze zijn interessant en mooi materiaal; en je vult er met gemak een documentaire mee. Toch zoeken de tv-makers natuurlijk steeds naar beeldvullend materiaal en hopen op een nasleep ervan, want dat levert hoge kijkcijfers op. 'Sexy' onderwerpen scoren daarbij het hoogst.
En dan het volgende waar ik sinds deze week mee rondloop en al veel langer over nadenk:
Kennelijk is er een stroming op gang gekomen dat er hooggevoelige kinderen zijn en hoogbegaafde kinderen. Het hoge (meetbare) IQ lijkt de scheiding tussen deze twee groepen. IQ is meetbaar. Hooggevoeligheid niet.
Hooggevoelige kinderen worden algemeen gezien als zwevers, en meestal als prikkelvermijdende kinderen, kleine zeurpietjes zijn het vaak in de ogen van de mensen er omheen. In huilen uitbarstend bij het minste en geringste. Gevoelig voor de dagelijkse stress. Ze kunnen zich slecht concentreren als het druk is om ze heen. Ja, ik schets het nu even heel zwart-wit natuurlijk.
Hoogbegaafde kinderen worden over het algemeen gezien als kinderen die zich goed kunnen concentreren als ze zich maar niet hoeven vervelen in het huidige onderwijs. Ze zijn intelligent, hun brein werkt bijna als een snelle computer, ze zijn beelddenkend en ook gevoelig en als ze dat laatste niet zijn, wetenschappelijk ingesteld. Ze hebben behoefte aan zingeving, dat wordt ook vaak in 1 adem genoemd wanneer ze onderwerp van de vele beschrijvingen op internet zijn.
In onze Westerse samenleving wordt ingezet op prestaties. Excellentie is volgens het huidige kabinet uitgangspunt in het onderwijs. Dat is een mooi streven. Dat heeft natuurlijk ook met de economie te maken, met nieuwe branches die moeten ontstaan om de wereld-economie draaiend te houden. Daarbij is de stelling: we moeten uit de hoogbegaafden halen wat er in zit. Dat levert ons allemaal iets op.
Maar waar blijven de plusklasjes voor hooggevoelige kinderen?
Voor de kinderen die hun reken,- en taalcentra pas later 'aanzetten', op een moment dat ze werkelijk betekenis kunnen geven aan de lessen hieromtrent? En de taal,- en rekenlessen pas later om die reden goed kunnen bevatten en makkelijk opnemen?
Ik droom van deze plusklasjes.
Plusklassen waar de hooggevoelige kinderen een keer per week de natuur intrekken, hutten leren bouwen, de tijd uit het oog mogen verliezen als ze spelen, hun vieze handen leren verwaarlozen, de scheuren in hun broek trots tonen, flora en fauna leren kennen, sporen van vos, egel en uil ontdekken en determineren, leren fotograferen, dieren mogen verzorgen, verhalen mogen leren schrijven, naar veel verhalen mogen luisteren, muziek mogen maken en er naar luisteren, mogen dansen en zingen, schilderijen maken, vreemde talen van jongs af aan leren door naar verhalen te luisteren? Waar ze zichzelf als wereldburger mogen beschouwen? Plusklasjes waar de kinderen de aarde eerst leren kennen en dan pas de wereld? Klasjes waarin aandacht is voor sensomotorische activiteiten? Voor zingeving? Voor verbinding? Zodat ze zielsgelukkig mogen zijn?
Waar kunnen de hooggevoelige kinderen terecht voor bezieling?
Mmmm.... zou zo'n plusklas niet geschikt zijn voor alle kinderen?
Het allerbelangrijkste doel in mijn ogen zou mogen zijn dat we de kinderen leren zo geïnteresseerd te zijn in de wereld waarin ze leven dat ze niet hoeven stilstaan bij wat ze steeds voelen of denken, met hun problemen. Waardoor ze hun talenten werkelijk kunnen gaan inzetten. Waardoor ze doelgericht leren handelen. Het zou een wereld van verschil zijn!
Daarvoor is een bewustzijn nodig waarin onze kinderen de basis niet hebben overgeslagen: en dat is de aarde en alles wat de aarde voortbrengt leren waarderen!
Veel moed en wijsheid!
Sylvia
Reacties
Een reactie posten