Elaine Aron, founding mother van het begrip Hoogsensitiviteit, gaf daar onder andere te kennen dat hoogsensitieve jonge kinderen altijd in een lichte en positieve omgeving zouden moeten zijn.
In de vakantie was mijn kleinzoon een paar dagen onze gast.
Heerlijk was dat. Bijna twee jaar is hij.
Iedereen die me wel eens volgt weet dat ik vind dat jonge kinderen in de imitatiewereld leven.
Ze bootsen ons na. Ik schrijf graag over spiegelen. HSP's spiegelen zich suf. De oefening Energy Switch is er op gebaseerd.
Ik ben het dus helemaal met Aron eens en in de opleiding die ik geef komt dit onderwerp nu al voor het zesde achtereenvolgende jaar uitgebreid aan de orde.
Onze kleinzoon keek na het wakker worden naar een orkest met pianist op Youtube. Nu hebben we een piano staan, en toen onze andere kleinzoons er ook waren ging natuurlijk de klep omhoog om 'muziek te maken'.
Onze kleinzoon van drie-en-half bonkte met zijn vuistjes op de toetsen en bracht ons tot lichte wanhoop. Maar hij deed het vol enthousiasme en genoot van zijn eigen actie.
De kleinzoon van bijna twee had kennelijk de beelden van de pianist op Youtube nog in het hoofd, met de daarbij horende klanken. Hij legde beide handjes behoedzaam op de toetsen en bootste de bewegingen na die hij gefascineerd had bekeken.
Hij spiegelde de pianist en de muziek. Hij leek even een volleerde pianist.
Nu zouden wij de vergissing kunnen maken dat hij al zo goed kan spelen. Dat is natuurlijk niet zo. Hij zou nog flink moeten oefenen om net zo goed te kunnen spelen als de pianist.
Dit is een vaak gemaakte vergissing van de volwassenen.
Ouders zien dat hun kind ogenschijnlijk makkelijk iets doet of ze horen het zich verbaal uitdrukken en zeggen dan; hij is toch zo slim! Hij praat alsof hij bijna volwassen is. Hij doet dat heel makkelijk! Zo wijs!
De kinderen horen dat vaak en graag en denken later: O, wat ben ik slim, ik hoef niet te oefenen hoor, want ik ben slim en kan het al.
Kort geleden las ik ook een leuke column van Esther Gerritsen over het onderwerp.
Ze had gefascineerd zitten kijken naar haar driejarige dochter die eindelijk eens stil zat bij de kapper. Esther keek in de spiegel hoe het kapsel van haar dochter langzaam veranderde in een mooi omlijstende haardos.
Ook volwassenen spiegelen. Esther: Toen ik naar buiten liep had ik het gevoel dat mijn haar goed zat.
Met andere woorden: Ik hoef voortaan maar twintig minuten ergens naar te kijken en mijn hersenen zijn er aan gewend en geven mij dat gevoel.
Haar column over spiegelen is te lezen: http://www.vpro.nl/boeken/artikelen/columns/esther-gerritsen.html
En geniet van haar scherpe observaties.
Reacties
Een reactie posten