Doorgaan naar hoofdcontent

Over spiegelen, en dat elk kind in een positieve lichte omgeving zou moeten zijn.

Dit voorjaar werd in Vlaanderen een congres georganiseerd over hooggevoeligheid.
Elaine Aron, founding mother van het begrip Hoogsensitiviteit, gaf daar onder andere te kennen dat hoogsensitieve jonge kinderen altijd in een lichte en positieve omgeving zouden moeten zijn.

In de vakantie was mijn kleinzoon een paar dagen onze gast.
Heerlijk was dat. Bijna twee jaar is hij.

Iedereen die me wel eens volgt weet dat ik vind dat jonge kinderen in de imitatiewereld leven.
Ze bootsen ons na. Ik schrijf graag over spiegelen. HSP's spiegelen zich suf. De oefening Energy Switch is er op gebaseerd.

Ik ben het dus helemaal met Aron eens en in de opleiding die ik geef komt dit onderwerp nu al voor het zesde achtereenvolgende jaar uitgebreid aan de orde.

Onze kleinzoon keek na het wakker worden naar een orkest met pianist op Youtube. Nu hebben we een piano staan, en toen onze andere kleinzoons er ook waren ging natuurlijk de klep omhoog om 'muziek te maken'.
Onze kleinzoon van drie-en-half bonkte met zijn vuistjes op de toetsen en bracht ons tot lichte wanhoop. Maar hij deed het vol enthousiasme en genoot van zijn eigen actie.
De kleinzoon van bijna twee had kennelijk de beelden van de pianist op Youtube nog in het hoofd, met de daarbij horende klanken. Hij legde beide handjes behoedzaam op de toetsen en bootste de bewegingen na die hij gefascineerd had bekeken.
Hij spiegelde de pianist en de muziek. Hij leek even een volleerde pianist.
Nu zouden wij de vergissing kunnen maken dat hij al zo goed kan spelen. Dat is natuurlijk niet zo. Hij zou nog flink moeten oefenen om net zo goed te kunnen spelen als de pianist.

Dit is een vaak gemaakte vergissing van de volwassenen.
Ouders zien dat hun kind ogenschijnlijk makkelijk iets doet of ze horen het zich verbaal uitdrukken en zeggen dan; hij is toch zo slim! Hij praat alsof hij bijna volwassen is. Hij doet dat heel makkelijk! Zo wijs!
De kinderen horen dat vaak en graag en denken later: O, wat ben ik slim, ik hoef niet te oefenen hoor, want ik ben slim en kan het al.

Kort geleden las ik ook een leuke column van Esther Gerritsen over het onderwerp.
Ze had gefascineerd zitten kijken naar haar driejarige dochter die eindelijk eens stil zat bij de kapper. Esther keek in de spiegel hoe het kapsel van haar dochter langzaam veranderde in een mooi omlijstende haardos.
Ook volwassenen spiegelen. Esther: Toen ik naar buiten liep had ik het gevoel dat mijn haar goed zat.
Met andere woorden: Ik hoef voortaan maar twintig minuten ergens naar te kijken en mijn hersenen zijn er aan gewend en geven mij dat gevoel.

Haar column over spiegelen is te lezen: http://www.vpro.nl/boeken/artikelen/columns/esther-gerritsen.html

En geniet van haar scherpe observaties.




Reacties

Populaire posts van deze blog

Mijn kind ziet kleurtjes

Deze keer een vraag over het waarnemen van kleuren door een klein meisje. Wil je ook een vraag beantwoord krijgen?  Stel hem via:  info@de-praktijk.org De vraag deze keer is: Mijn dochter van 8 ziet als ze gaat slapen, als ze ontspannen is met ogen dicht, groene kleurtjes, ze bewegen als een lavalamp en van buiten/boven/onder naar binnen, eerst langzaam dan steeds sneller, ze komt hierdoor heel moeilijk in slaap, ze vindt het niet eng, alleen maar vervelend. Ik ben naar de huisarts geweest maar die wist het niet, hij zou met een oogarts overleggen en mij terugbellen, maar heeft dat tot dusver niet gedaan. Dus ik denk dat het een “probleem” is van andere orde, misschien dat u wat antwoorden voor me heeft. Je dochter is nog 'open' bij haar derde oog. Waarschijnlijk ziet ze met haar niet fysieke oog, haar eigen kleurtjes, de kleur van het hartchakra. Kleine kinderen kunnen met het derde oog dingen zien die wij als volwassene niet meer kunnen waarnemen. Rond het zev

Tics. Hoe erg is het?

Mijn kind heeft tics. Vraag: mijn zoontje is 7 jaar. Hij is nog erg speels. Sinds de vakantie heeft hij tics. Ik ben eerlijk gezegd bang dat hij er niet van af komt. Wat kan ik doen? Jonge kinderen vinden zelf nog geen goede oplossingen als ze stress ervaren. Om er toch mee om te kunnen gaan ontwikkelen ze soms tics, steeds terugkerende lichamelijke uitingen zoals oogknipperen. Ook is het mogelijk dat ze repeterende geluiden maken, zoals het schrapen van de keel, kuchen etc.  Omdat tics zo opvallend zijn, - wat van binnen wordt gevoeld, wordt immers aan de buitenkant  getoond - , zijn volwassenen nog wel eens geneigd om er veelvuldig op te reageren. Soms generen ze zich zelfs een beetje voor hun kind. Het is immers ook zichtbaar voor anderen. Dat is begrijpelijk, maar ook onhandig. Als ouders steeds reageren, geven ze het kind namelijk het gevoel iets niet te kunnen. Je eerste uitdaging is niet steeds te reageren. Zeg dus niet “Hou op!” Je kind weet immers niet hoe het moet ophouden

De Zintuigenboom als digitaal verhaal

Het boek De Zintuigenboom wordt dit jaar in de tweede druk uitgegeven door het PUUR fonds van Kluitman uitgeverij Alkmaar. Het tij zat niet mee. Van tijd tot tijd was het niet makkelijk te verkrijgen, en sommige bestellers via Bol.com  kregen het boek toegestuurd zonder cd. Dat was echt heel vervelend. Gelukkig is dat nu opgelost. Het leverde een negatieve recensie op op bol.com , en dat is jammer. Mocht degeen die deze recensie plaatste dit lezen: ik stuur de cd graag op hoor! Dus mocht u het boek zonder cd toegestuurd hebben gekregen: mail me, dan stuur ik de cd alsnog op!  Wat een verrassing echter toen ik mijn verhaal over stress (uit de Zintuigenboom) terug hoorde als digitaal verhaal! Soms google ik op de titel van het boek en zo kwam ik op het spoor van deze digitale les.  Ik ben al een poosje bezig een eigen presentatie te maken. Die zal ik binnenkort op de blog plaatsen.  Maar ik wil jullie deze presentatie niet onthouden: op het digitale schoolbord is veel mogelijk. Mijn ei