Lees in deze blog hoe kinderen vaak nog steeds vooral op hun (negatieve) gedrag worden beoordeeld, in plaats van op hun talenten.
De avond voor ik zou vertrekken voor een korte vakantie kreeg ik een telefoontje van een moeder. Ze was erg verdrietig, en nogal in paniek. Ze wilde advies. Eigenlijk had ik geen tijd. Ik was aan het inpakken en zou midden in de nacht vertrekken. Echter de toon van haar stem alarmeerde me en ik ging er toch voor zitten.
Wat gebeurde er?
Haar zoon is bij mij in de praktijk geweest toen hij zes jaar oud was. Hij zat in groep 3 (vroege leerling). Hij had grote moeite om zijn aandacht te richten (hij was pas zes). Maar de juf maakte zich zorgen. Omdat inmiddels meer kinderen van deze school met succes de cursus Ik ben Oké! volgden had zij naar mij doorverwezen.
Haar zoontje was nog erg speels en leek voortdurend laag alert zodra er gewerkt moest worden.
Hij dweilde over de vloer, hing in de stoel en niets leek hem te kunnen activeren. De cursus was wel leuk vond hij, maar leek soms te hoog gegrepen gezien zijn leeftijd en speelsheid.
Hij had voortdurend natte handen, was vaak bang, had nachtmerries en durfde niet te slapen in zijn eigen kamer die op zolder lag.
Ik gaf het advies hem op de eerste verdieping een kamer te geven en hij kreeg de kleinste aangewezen, maar voelde zich er volkomen veilig. Hij miste op zolder de aanwezigheid van de ouders en zijn kleine baby-broer.
Hij verkeerde nog in de magische fase van het kind en kon zelf niet met rationele oplossingen komen.
In de klas werden kennelijk eisen aan hem gesteld waaraan hij niet makkelijk kon voldoen. Of was er iets anders aan de hand..?
We kwamen er achter dat hij nog sterk in beelden dacht, en dat instructies soms volkomen verwarrend op hem overkwamen. De moeder kreeg tips en het leek er op dat ze het zouden redden.
Nu, drie jaar later bleek haar zoon agressief te worden. Op het schoolplein trok en duwde hij andere jongens. Hij schold veel. Hij werd steeds brutaler. Hij had een erg kort lontje.
De moeder van de jongen had al eens aangezwengeld of hij niet wat meer uitdagingen aangeboden kon krijgen. Al in mijn praktijk was gebleken dat hij erg intelligent leek, hij had zo klein als hij was al belangstelling voor 'grote' onderwerpen, zoals astronomie en wetenschap en dergelijke. Hij was zeer gecharmeerd van een boek over het ontstaan van de aarde. Hij wilde weten hoe de wereld in elkaar stak.
In de klas was hij voortdurend in een lage alertheid. Hij kreeg het niet voor elkaar om zich te concentreren op de 'losse' details die hij kreeg aangereikt. Met thema's werd hij pas wakker. Dan leefde hij op.
Zijn ouders besloten om hem te laten testen. Intussen werden de confrontaties tussen hem en de andere jongens (en de juffen) steeds steviger.
Er was al contact gezocht met de school voor bijzonder onderwijs in een buurtgemeente (overigens zonder de moeder daarover eerst in te lichten, wat mijn hogelijk verbaasde). Een vertegenwoordiger ervan was al op school geweest om de jongen te observeren. De moeder was verontwaardigd en volgens mij was dat geheel terecht.
Tijdens het doen van de testen bij de psychologe leefde de jongen helemaal op. Hij vond het heerlijk om te doen. Lekker veel uitdaging. Vooral de visueel-ruimtelijke testen konden hem bekoren.
Deze jongen bleek in de testen met een bovengemiddeld IQ te scoren. Zijn lage alertheid en de daaruit voortvloeiende irritatie had vooral te maken met te weinig aansluiting bij de lesstof. Zijn lichaam raakte dermate gestrest dat hij alleen nog maar geprikkeld kon reageren zodra iemand te dicht bij hem in de buurt kwam.
Besloten werd om hem een groep hoger te plaatsen. Zijn negatieve gedrag was direct verdwenen!
Na deze uitkomst besefte ik dat wij, de moeder en ik beiden gelijk hadden gehad en dat ik mag vertrouwen op mijn eigen waarnemingen en intuïtie. Zoals ook zij heeft geleerd dat ze mag vertrouwen op haar intuïtie.
Petje af voor haar standvastige houding.
Reacties
Een reactie posten