Massively Multiplayer Onlinegames, zo heten ze.
World of warcraft. Habbo Hotel. Runescape. Spelletjes die je samen speelt via internet en erg aantrekkelijk zijn vanwege de ‘community’ erachter. Juist pubers willen graag deel uitmaken van een groep. Ik had eerder een gesprek met Bram die dagelijks online games speelt en ‘echt niet van plan is om te stoppen’. Ook vindt hij dat zijn ouders niet moeten zeuren. Zo erg is het allemaal niet hoor! Alle jongens uit zijn klas doen het namelijk. Ze spelen tegen elkaar in een virtuele oorlog en de onderlinge competitie is erg belangrijk.
Bram hangt in de stoel tegenover mij en doet geen enkele moeite om de indruk te wekken ook maar iets interessant te vinden. Er doen zich dagelijks ernstige conflicten voor als zijn ouders hem manen om te stoppen met gamen. Maar ik ken hem ook als een zachtaardige, zelfs gevoelige jongen. Bram heeft bovendien constant nieuwe uitdagingen nodig. Hij is innerlijk erg onrustig en dat is echt geen prettig gevoel, dat weet ik.
Met gamen, zeker als je een game speelt waarin winnen en overwinnen een rol spelen, activeer je mijns inziens vooral het deel van het brein dat reflexen reguleert. Het ligt in het centrum van het hoofd, en is een gebiedje dat we ook vinden in het dierlijke brein. Het is verantwoordelijk voor het vecht,- en vluchtsysteem. Komt er plotseling een vrachtwagen voorbij geraasd, dan kun je snel reageren; vanuit een reflex red je zo je vege lijf. Ons brein lijkt ook te reageren op wat we bij herhaling aanbieden. Ik las laatst dat, na intensief gamen, het vermogen om een vriendelijk gezicht te herkennen pas na een kwartier weer op gang komt.
De uitdaging van Bram’s ouders is om een balans te vinden. Verbieden heeft weinig zin. Maar: gameverslaving is niet ondenkbaar! Zijn woedeaanvallen en afwijzende houding zijn een reden dat er iets moet gebeuren. Jezelf begrenzen, taakgericht zijn en kunnen doorzetten, zijn zaken die je als kind moet leren van je omgeving. Bram’s ouders spreken met elkaar af dat ze conflicten de komende tijd niet uit de weg zullen gaan, consequent zullen reageren en samen een alternatief zullen zoeken. Bram’s vader grijnst bij het afscheid: ‘Ik zal de sjoelbak weer eens tevoorschijn halen!’
Veel moed en wijsheid!
Sylvia van Zoeren
verschenen in de Schager Courant van 4 januari 2011
Reacties
Een reactie posten