Ga je niet naar een puppycursus?
Heb je dan geen bench?
Laat je hem op de bank? Van ons mag dat echt niet!
Een onzekere hondenbezitter kan er behoorlijk van uit balans raken. Het zijn opmerkingen met een zekere stelligheid. Die aan het twijfelen maken. Zeker een hoogsensitieve hondenbezitter zoals ik gaat twijfelen aan mijn eigen kunnen.
Je moet hem wel laten merken wie de baas is! is ook zo'n breker van je vertrouwen. Die kan trouwens ook gebruikt worden als er jongetjes worden 'bediscussieerd'.
Vorige week was een lieve moeder bij mij met haar zevenjarige zoon.
Een geweldige jongen met lekker piekhaar en stralende ogen die niet zo goed luistert als hij blij is.
Als hij blij is, is hij ook druk. Heeft hij even pech!
Word je er niet hartstikke moe van?
Zo, wat is hij weer druk hè?
Je moet hem wel laten weten dat jij de baas bent hoor!
Zo vaak heeft ze het al gehoord dat ze er ontmoedigd van is geraakt. Ze mijdt het schoolplein liever en gaat met het lood in haar schoenen naar een tien-minuten gesprek in de klas.
Maar als ik naar hem kijk, zie ik een heerlijk joch dat nog lekker onbewust de wereld intrekt. Hij gaat met pure vreugde op nieuwe dingen en mensen af, en neemt geen blad voor de mond. Hij toont zichzelf zoals hij zich voelt: blij en lekker ondernemend. Maar ja, dat is tegenwoordig geen lekkere combinatie blijkt steeds vaker.
Hoogsensitieve personen hebben vaak een hekel aan plotselinge geluiden, drukte om zich heen en sterk aanwezige pregnante geuren en meer van die zintuigelijke indrukken. Ze kunnen er echt van uit balans raken. Tijdens ons gesprek blijkt deze moeder zelf hoogsensitief te zijn.
Ik vertel over mezelf en pup Jansen. Dat ik er erg aan moest wennen, de geuren, het plotselinge geblaf en omhoog springen (ja,ja ik weet dat hij dat moet afleren...!) Mijn alarm en schriksysteem gaat steeds af en ik raak uit balans ervan.
Het is een uitdaging om steeds na de eerste schrik een uitgestelde reactie te zoeken, in het geval met Jansen adem ik soms even rustig uit en ga stevig zitten of staan, zoek mijn krachtpunt in mezelf. Hetzelfde doe ik als ik andere hondenbezitters tegenkom die kennelijk een plotselinge aanval van vergeetachtigheid hebben als ze zien hoe ik pup Jansen met moeite tot de orde roep en hem laag houdt en laat zitten.
Ik zie haar kijken. Ze pakt het op. Ze ziet helemaal voor zich hoe het ook kan. Een uitgestelde reactie als anderen negatief reageren op haar kind kan haar namelijk erg helpen. Nu betrekt ze het erg op zichzelf. Ze ervaart een Nee steeds als een persoonlijke afwijzing. Als ze zelf een standpunt inneemt zal ze minder snel schrikken en uit balans zijn. Wat vindt ze zelf eigenlijk van haar zoon?
Ze hoeft niet lang na te denken. Moeiteloos somt ze allerlei geweldige kwaliteiten op waarbij hulpvaardigheid, rechtvaardigheid en makkelijk contacten kunnen leggen als eerste worden genoemd.
Ze gaat met een heerlijk positief gevoel weer weg.
En ik? Vandaag liepen we weer in de duinen, met Jansen. We kwamen een paar menselijke engelen tegen.
O, wat een heerlijke hond!
Ja, ze zijn slim hè?
Wat luistert ie al goed!
Er werd zelfs even geapplaudiseerd toen Jansen meteen kwam na roepen: Jansen hier!
Ik ging toch met een heel ander gevoel terug naar huis na deze ervaring!
Heb je dan geen bench?
Laat je hem op de bank? Van ons mag dat echt niet!
Een onzekere hondenbezitter kan er behoorlijk van uit balans raken. Het zijn opmerkingen met een zekere stelligheid. Die aan het twijfelen maken. Zeker een hoogsensitieve hondenbezitter zoals ik gaat twijfelen aan mijn eigen kunnen.
Je moet hem wel laten merken wie de baas is! is ook zo'n breker van je vertrouwen. Die kan trouwens ook gebruikt worden als er jongetjes worden 'bediscussieerd'.
Vorige week was een lieve moeder bij mij met haar zevenjarige zoon.
Een geweldige jongen met lekker piekhaar en stralende ogen die niet zo goed luistert als hij blij is.
Als hij blij is, is hij ook druk. Heeft hij even pech!
Word je er niet hartstikke moe van?
Zo, wat is hij weer druk hè?
Je moet hem wel laten weten dat jij de baas bent hoor!
Zo vaak heeft ze het al gehoord dat ze er ontmoedigd van is geraakt. Ze mijdt het schoolplein liever en gaat met het lood in haar schoenen naar een tien-minuten gesprek in de klas.
Maar als ik naar hem kijk, zie ik een heerlijk joch dat nog lekker onbewust de wereld intrekt. Hij gaat met pure vreugde op nieuwe dingen en mensen af, en neemt geen blad voor de mond. Hij toont zichzelf zoals hij zich voelt: blij en lekker ondernemend. Maar ja, dat is tegenwoordig geen lekkere combinatie blijkt steeds vaker.
Hoogsensitieve personen hebben vaak een hekel aan plotselinge geluiden, drukte om zich heen en sterk aanwezige pregnante geuren en meer van die zintuigelijke indrukken. Ze kunnen er echt van uit balans raken. Tijdens ons gesprek blijkt deze moeder zelf hoogsensitief te zijn.
Ik vertel over mezelf en pup Jansen. Dat ik er erg aan moest wennen, de geuren, het plotselinge geblaf en omhoog springen (ja,ja ik weet dat hij dat moet afleren...!) Mijn alarm en schriksysteem gaat steeds af en ik raak uit balans ervan.
Het is een uitdaging om steeds na de eerste schrik een uitgestelde reactie te zoeken, in het geval met Jansen adem ik soms even rustig uit en ga stevig zitten of staan, zoek mijn krachtpunt in mezelf. Hetzelfde doe ik als ik andere hondenbezitters tegenkom die kennelijk een plotselinge aanval van vergeetachtigheid hebben als ze zien hoe ik pup Jansen met moeite tot de orde roep en hem laag houdt en laat zitten.
Ik zie haar kijken. Ze pakt het op. Ze ziet helemaal voor zich hoe het ook kan. Een uitgestelde reactie als anderen negatief reageren op haar kind kan haar namelijk erg helpen. Nu betrekt ze het erg op zichzelf. Ze ervaart een Nee steeds als een persoonlijke afwijzing. Als ze zelf een standpunt inneemt zal ze minder snel schrikken en uit balans zijn. Wat vindt ze zelf eigenlijk van haar zoon?
Ze hoeft niet lang na te denken. Moeiteloos somt ze allerlei geweldige kwaliteiten op waarbij hulpvaardigheid, rechtvaardigheid en makkelijk contacten kunnen leggen als eerste worden genoemd.
Ze gaat met een heerlijk positief gevoel weer weg.
En ik? Vandaag liepen we weer in de duinen, met Jansen. We kwamen een paar menselijke engelen tegen.
O, wat een heerlijke hond!
Ja, ze zijn slim hè?
Wat luistert ie al goed!
Er werd zelfs even geapplaudiseerd toen Jansen meteen kwam na roepen: Jansen hier!
Ik ging toch met een heel ander gevoel terug naar huis na deze ervaring!
Reacties
Een reactie posten