Doorgaan naar hoofdcontent

Tics. Hoe erg is het?

Mijn kind heeft tics.

Vraag: mijn zoontje is 7 jaar. Hij is nog erg speels. Sinds de vakantie heeft hij tics.
Ik ben eerlijk gezegd bang dat hij er niet van af komt. Wat kan ik doen?

Jonge kinderen vinden zelf nog geen goede oplossingen als ze stress ervaren. Om er toch mee om te kunnen gaan ontwikkelen ze soms tics, steeds terugkerende lichamelijke uitingen zoals oogknipperen. Ook is het mogelijk dat ze repeterende geluiden maken, zoals het schrapen van de keel, kuchen etc. 
Omdat tics zo opvallend zijn, - wat van binnen wordt gevoeld, wordt immers aan de buitenkant 
getoond - , zijn volwassenen nog wel eens geneigd om er veelvuldig op te reageren. Soms generen ze zich zelfs een beetje voor hun kind. Het is immers ook zichtbaar voor anderen. Dat is begrijpelijk, maar ook onhandig. Als ouders steeds reageren, geven ze het kind namelijk het gevoel iets niet te kunnen. Je eerste uitdaging is niet steeds te reageren. Zeg dus niet “Hou op!” Je kind weet immers niet hoe het moet ophouden. Bovendien realiseert het zich vaak nauwelijks dat het de tics heeft. Benadrukken levert extra stress op.

Gedrag of onbewuste reacties zijn altijd de vertaling van iets. Ouders moeten dus zoeken naar de achterliggende reden en daarmee aan de slag gaan. Speelse kinderen concentreren zich soms moeilijk.  Mogelijk omdat ze ons niet begrijpen, of omdat wij eisen stellen die boven hun macht liggen.

Negeer wat je ziet of hoort zoveel mogelijk. Laat ook op non-verbaal niveau of met je houding je afkeuring niet merken. Besef goed dat je kind niet net als jij alles al kan aanpakken of veranderen.
Deze kinderen hebben veel succeservaringen nodig. Benoem veelvuldig positieve resultaten. (Wat was het gezellig! Ik zag dat je dat heel goed deed/durfde, prima! Wat fijn dat je op tijd naar bed ging en zo heerlijk geslapen hebt. Wat heerlijk dat je zo ontspannen was!)  Geef liever geen complimenten op resultaten (wat een mooie tekening, wat een goede cijfers). Het levert ook extra stress op als je steeds op je tenen moet lopen om goede of nog betere resultaten te halen.

Zorg de komende tijd voor ontspanning, ritme en regelmaat. Als je kind weet waar hij aan toe is voelt hij zich veilig. Zorg dat je zelf rustig bent. Maak goed duidelijk wat je wilt als je opdrachten geeft.
Hou het verder goed in de gaten en vraag om professionele hulp als dat nodig is!
Veel moed en wijsheid!

Sylvia van Zoeren
www.wijzeouders,nl

Dit artikel verscheen eerder in de Schager Courant in oktober 2010

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Mijn kind ziet kleurtjes

Deze keer een vraag over het waarnemen van kleuren door een klein meisje. Wil je ook een vraag beantwoord krijgen?  Stel hem via:  info@de-praktijk.org De vraag deze keer is: Mijn dochter van 8 ziet als ze gaat slapen, als ze ontspannen is met ogen dicht, groene kleurtjes, ze bewegen als een lavalamp en van buiten/boven/onder naar binnen, eerst langzaam dan steeds sneller, ze komt hierdoor heel moeilijk in slaap, ze vindt het niet eng, alleen maar vervelend. Ik ben naar de huisarts geweest maar die wist het niet, hij zou met een oogarts overleggen en mij terugbellen, maar heeft dat tot dusver niet gedaan. Dus ik denk dat het een “probleem” is van andere orde, misschien dat u wat antwoorden voor me heeft. Je dochter is nog 'open' bij haar derde oog. Waarschijnlijk ziet ze met haar niet fysieke oog, haar eigen kleurtjes, de kleur van het hartchakra. Kleine kinderen kunnen met het derde oog dingen zien die wij als volwassene niet meer kunnen waarnemen. Rond het ze...
Een reactie posten
Meer lezen

Naar groep 3

De ouders van een meisje van zes kwamen naar me toe. Hun dochter is een kind met een sterk check-en-stop systeem, dat wil zeggen dat ze zich makkelijk onveilig voelt, vooral bij veranderingen en nieuwe situaties. Daarnaast kwamen we tot de voorzichtige conclusie dat Rosanne, zoals ik haar zal noemen, een sensitieve belever en denker is, ze ziet en hoort alles, en verwerkt de informatie vervolgens diepgaand. Ook zoekt ze steeds steun in haar omgeving, ze heeft nog onvoldoende lichaamssteun om zichzelf staande te houden. Ze kan haar plek nog onvoldoende innemen. Dit merkten we omdat ze bijna altijd tegen haar ouders aan zit, en deze steun mist ze natuurlijk zodra ze op school is.  Dit alles maakte dat de ouders zich zorgen maakten over de overgang van Rosanne van groep 2 naar groep 3.  Rosanne is een prikkelmijder, maar ze heeft wel veel zinvolle prikkels nodig om zich veilig te voelen. En juist voor deze groep kinderen is een overgang van de en...
Een reactie posten
Meer lezen

Waarom diagnoses nog zo belangrijk zijn

Ons bereikte de vraag: school vraagt om een diagnose voor mijn kind. Kan hoogsensitviteit worden gediagnotiseerd? Hoogsensitiviteit is weliswaar vastgesteld in een wetenschappelijk onderzoek onder andere door Elaine Aron (haar eerste boek is gewijd aan de onderzoeksresultaten ervan) en door de universiteit Leuven, maar een diagnose kan desondanks nog steeds niet worden gesteld.  De resultaten van een onderzoek van de Vrije Universiteit Brussel wijzen op een sterk ontwikkeld pauze en check systeem in de hersenen, deze groep kinderen is zich eerder bewust van gevaar.  Daarnaast is de sensitieve wijze van verwerken in de hersenen aangetoond. Daar komen de volle hoofden vandaan. Maar verder kunnen we het nog steeds zien als een karaktereigenschap die we bij steeds meer nieuw geboren kinderen aantreffen is onze ervaring. In combinatie met een aangeboren temperament zal het kind of prikkelmijdend of mogelijk prikkelzoekend zijn (introvert/extravert). ...
1 reactie
Meer lezen