Mijn kind heeft tics.
Vraag: mijn zoontje is 7 jaar. Hij is nog erg speels. Sinds de vakantie heeft hij tics.
Ik ben eerlijk gezegd bang dat hij er niet van af komt. Wat kan ik doen?
Jonge kinderen vinden zelf nog geen goede oplossingen als ze stress ervaren. Om er toch mee om te kunnen gaan ontwikkelen ze soms tics, steeds terugkerende lichamelijke uitingen zoals oogknipperen. Ook is het mogelijk dat ze repeterende geluiden maken, zoals het schrapen van de keel, kuchen etc.
Omdat tics zo opvallend zijn, - wat van binnen wordt gevoeld, wordt immers aan de buitenkant
getoond - , zijn volwassenen nog wel eens geneigd om er veelvuldig op te reageren. Soms generen ze zich zelfs een beetje voor hun kind. Het is immers ook zichtbaar voor anderen. Dat is begrijpelijk, maar ook onhandig. Als ouders steeds reageren, geven ze het kind namelijk het gevoel iets niet te kunnen. Je eerste uitdaging is niet steeds te reageren. Zeg dus niet “Hou op!” Je kind weet immers niet hoe het moet ophouden. Bovendien realiseert het zich vaak nauwelijks dat het de tics heeft. Benadrukken levert extra stress op.
Gedrag of onbewuste reacties zijn altijd de vertaling van iets. Ouders moeten dus zoeken naar de achterliggende reden en daarmee aan de slag gaan. Speelse kinderen concentreren zich soms moeilijk. Mogelijk omdat ze ons niet begrijpen, of omdat wij eisen stellen die boven hun macht liggen.
Negeer wat je ziet of hoort zoveel mogelijk. Laat ook op non-verbaal niveau of met je houding je afkeuring niet merken. Besef goed dat je kind niet net als jij alles al kan aanpakken of veranderen.
Deze kinderen hebben veel succeservaringen nodig. Benoem veelvuldig positieve resultaten. (Wat was het gezellig! Ik zag dat je dat heel goed deed/durfde, prima! Wat fijn dat je op tijd naar bed ging en zo heerlijk geslapen hebt. Wat heerlijk dat je zo ontspannen was!) Geef liever geen complimenten op resultaten (wat een mooie tekening, wat een goede cijfers). Het levert ook extra stress op als je steeds op je tenen moet lopen om goede of nog betere resultaten te halen.
Zorg de komende tijd voor ontspanning, ritme en regelmaat. Als je kind weet waar hij aan toe is voelt hij zich veilig. Zorg dat je zelf rustig bent. Maak goed duidelijk wat je wilt als je opdrachten geeft.
Hou het verder goed in de gaten en vraag om professionele hulp als dat nodig is!
Veel moed en wijsheid!
Sylvia van Zoeren
Reacties
Een reactie posten