Sinds een aantal weken is hij bij ons: meneer Jansen.
We zijn ons ritme een beetje kwijt, slapen gelukkig de nacht wel weer door, en hoeven nog maar weinig plasjes op te ruimen: ja,ja, meneer Jansen wordt zindelijk!
Meneer Jansen is soms uitzinnig van geluk, maar kan ook behoorlijk overprikkeld zijn. Hij wil op alles reageren en kijkt naar ons, naar hoe wij dingen doen.
Onze uitdaging is om structuur aan te brengen in de dag, zodat hij zijn rust kan vinden en even niet op allerlei impulsen hoeft in te gaan.
Straffen? Wanneer doe je dat dan? Wat wel en wat niet?
Rechtvaardigheid?
Honden kunnen niet denken, ze ervaren alleen maar. Mijn hond zal dus niet gauw denken: wat onrechtvaardig dat ik nu straf krijg.
Toch;
Enige weken geleden bedachten we dat de bench van meneer Jansen in de bijkeuken moet staan. Maar: daar staan de wijnflessen opgetast, een vergeten hobby van meneer Rob, de nieuwe baas van meneer Jansen. Ik ben de praktische deelnemer van dit huishouden, dus gaf mijn mening alras: die flessen moeten dan wel een andere plek krijgen.
Terwijl meneer Jansen met veel interesse toekeek, brachten we een flink deel van het kostbare rode vocht naar de kast in de praktijkkeuken, tevens wachtruimte voor mijn clienten.
Even later hoorde ik gerinkel en gekinkel. Jansen bracht voor zijn doen zorgvuldig, maar toch ook zeer onhandig, een fles rode wijn naar de andere keuken.
Ik strafte niet. Want hij had immers gekeken hoe wij het deden? Hij ging er blind van uit dat dit iets is dat zo hoort in zijn nieuwe wereld.
Daags er na had ik iets nodig uit de kast waarin we allerlei formulieren bewaren voor onze uitgeverij . Laatje open, laatje dicht, nee; niet in deze la, in die andere dan? Nog eens kijken, gek, niet te vinden. Ik had alle laatjes zo ongeveer open getrokken, tot de slotsom komend dat wat ik zocht waarschijnlijk op een heel andere plek in ons huis te vinden zou zijn.
Kort erna zag ik dat meneer Jansen zeer geconcentreerd en met blijdschap alle laatjes open trok, weliswaar op onhandige wijze, maar toch, hij kreeg ze allemaal open. Moest ik straffen? Nee! Hij deed wat hij zag. Hij imiteerde ons. Als ik hem zou straffen dan zou ik zeggen; jij mag niet doen wat wij doen. Snapt een hond dat? Nee, een hond heeft immers geen Theory of mind, hij schat situaties onhandig in. Een hond kan niet denken zoals wij dat doen.
Jouw kleine kind heeft ook nog geen theory of mind, maar mag dat wel ontwikkelen de komende jaren. Jouw kleine kind reageert eigenlijk als een kleine pup. Het kijkt naar de wereld en spiegelt die wereld, het pakt van alles uit de schappen bij Albert Heijn en gooit het in de winkelkar. En jij maar roepen: Hou nou eens op! Niet doen! Stop! En je kind kijkt verbaasd om zich heen en ervaart verwarring, want denken doet je kind nog onhandig. Waarom mag ik dat niet doen?Het pakt de afstandsbediening en drukt op een knopje, om vervolgens gebiologeerd naar een programma te kijken. Het heeft gezien hoe papa en mama dat doen, dus het imiteert jou. Als je het steeds onrechtvaardig bestraft hiervoor zal het allengs minder ondernemen of juist oppositioneel willen reageren.
Kleine kinderen imiteren alles, je toon, je gezichtsuitdrukking, je houding. Alles! Het zijn net kleine communicerende vaten. Mama druk? Kind ook druk!
Let dus op wat je zelf doet. Let op hoe je kijkt, op de toon in je stem.
Als je wilt dat je kind vriendelijk is en goed reageert, doe het dan voor!
Binnenkort op You Tube, het filmpje "True love": hoe Meneer Jansen en Kater Ko elkaar liefhebben en op hun eigen wijze die liefde aan elkaar tonen. Dat was niet gelukt als ik steeds op hun huid had gezeten, en ongelukken almaar voor wilde zijn.
Geef je kind ruimte om te experimenteren! En gun het die ervaringen!
Veel moed en wijsheid!
Reacties
Een reactie posten